Gedaan!

Je kent dat wel. Een druk schema, op reis, werk en al die andere dingen. Voor je het weet loop je je rondje niet meer. En daarna begint het grote schuiven. Ik bedoel het belangrijker achten van alles dan het lopen. “Nee, eerst moet ik echt dit even regelen.” “Niet nu, want ik moet nu …” Of iets zinnigs als: “Nee, niet vanochtend, want vanmiddag moet ik nog een hele tijd op mijn benen staan en dan is spierpijn niet handig.”

Langzaam raakte ik verstrikt in mijn eigen net. Toen ik naar Hongarije vertrok, had ik nog wel de tegenwoordigheid van geest om mijn schoenen in te pakken. Vol goede moed om daar tenminste een keer een rondje te hollen in de week dat ik er was click here. Maar het noodlot sloeg toe. Ze hadden een automatisch sluitend hek dat je niet van buiten kon openen. Daar gingen al mijn goede voornemens en daar kwamen mijn goede excuses weer.

Tot vandaag. Vandaag was de dag. Ik was thuis, ik had een stapel excuses, maar ik had ook al te vaak gezegd dat ik weer een rondje moest gaan lopen. En dus… Jawel, een rondje. Ik ben er weer door. Gelukkig.