FollowMaar ik dus wel. En nogal hard ook. Eigenlijk is het gigantisch frustrerend. Ben je net weer lekker op gang, overkomt je zoiets. En dan kun je dus met goed fatsoen geen stap verzetten. Daar heb ik dus flink de balen van.
Waarvan dan eigenlijk? Ik heb afgelopen zondag mijn kleine teen flink gekneusd. Hoe gaat zoiets. Je bent met dingen bezig en wilt gewoon even om een deur heen lopen. Maar het gat is net te klein en je been houdt een iets te wijde lijn aan. En daar vind je voet wat op zijn pad. In mijn geval een steun van een trap. Zo’n solide blok hout dat al meer dan dertig jaar in ons huis vastzit en ook door mijn voet niet tot verplaatsen gedwongen kon worden. Dus was het mijn teen die mee moest geven. De rest van de zondag heb ik geprobeerd zo gewoon mogelijk alles te doen dat ik wilde. Maar comfortabel was anders en mijn teen had intussen ook de huiskleur van de gemiddelde accountant gekregen. Donkerblauw. Het effect is in ieder geval dat ik het hardlopen nog maar even moet laten zitten. Maar ter compensatie heb ik al wel een rondje van 30 kilometer gefietst deze week. Want nu ik weer in beweging ben moet ik het wel een beetje volhouden.