Ik ging droog van huis, maar wat ben ik nat geworden. Het was een prachtige avond. Een lekkere temperatuur, een heldere lucht en een prachtige maan. Ik moest eruit. Dinsdagavond kon ik niet lopen, omdat ik pas laat terug was van een afspraak. Het moest dus vandaag, anders zou mijn hele loopschema in duigen vallen. En rustdagen zijn belangrijk, om niet te zeggen onontbeerlijk. En mijn benen zijn mij dankbaar voor de extra tijd die ik ze gisteren gegund heb. Dat was vandaag wel te voelen. De eerste drie minuten run was zeker niet soepel, maar de vijf minuten daarna ging een stuk beter. En ik ben onder de indruk van de afstanden die ik haalde. Zodra je hoort hoe lang je moet gaan lopen, schat je toch in tot waar je gaat komen. En alle keren ben ik vanavond verder gekomen dan ik verwacht had. Dat was te merken ook. Toen ik mijn laatste passen zette en bij het ‘congratulations’ mijn handen in overwinning omhoog stak, kwam daarmee ook de hitte omhoog. In seconden stoomde ik uit mijn jasje. Ik vermoed dan ook dat andere weggebruikers mij niet voorbij zagen komen, maar het idee hadden dat een oude stoomtrein ontsnapt was uit de remise. De wolken moeten er vanaf geslagen hebben. Maar dat geeft niks. Want ondanks dat ik de avond begon met een rotgevoel, had ik besloten om mijn nieuwe week toch gewoon te beginnen. En voor de laatste vijf minuten heb ik mezelf nog ingeprent dat ik om niets op zou houden met rennen totdat de gong geklonken had. Ik ben tevreden. Nee, ik ben zeer tevreden. Had je mij drie weken geleden gezegd dat ik deze serie kon lopen en nog leven naderhand, dan had ik het niet geloofd. Nu? Nu geloof ik in langere afstanden en hogere snelheden. Ik heb er zin in. Morgen naar Middelburg. Echte hardloopschoenen laten aanmeten bij een echte hardloopzaak met filmpjes, voetafdrukken etc. Want diep in mijn hart hou ik toch nog steeds van materiaal.