FollowDag 1 heeft nogal wat invloed gehad op mijn benen. Dat voelde ik al vrij snel nadat ik thuis gekomen was. Vooral de spieren in mijn bovenbenen protesteren bij elke nieuwe beweging die ik van ze vraag. Trappen waren mijn grote vijanden op de rustdag tussen dag 1 en 2. Vanochtend voel ik mijn benen nog behoorlijk. Dat kan er natuurlijk ook aan liggen dat mijn idee van de rustdag, bestond uit een wandelingetje van een kilometer of vier, vijf. Misschien was dat ook wel te veel beweging. Maar, het moest, want de oordopjes van de N95 vallen steeds uit mijn oren als ik echt vaart maak. Ik gaap bij verschillende zaken naar de stoere koptelefoons die op de markt zijn. Maar ik weet van geen van allen of dat lekker gaat lopen. Dus uiteindelijk kies ik een budgetoplossing in een setje dat om je oren vastzit en dat ik voor net geen drie euro mag meenemen bij de Hema. Als het bevalt kan ik altijd weer voor wat anders gaan kijken.
Maar goed, mijn benen hadden nog niet zo heel veel zin om flink in beweging te komen. Dat was een nieuwe hindernis om te nemen. Alleen een flinke portie wilskracht krijgt je daar dan overheen. En met de mededeling dat het moest van de dokter, kwam ik nog een heel eind. Ik was ook wat meer gaan lezen op het internet, waar geschreven werd dat je beter onverhard kon lopen. Dus ik had al een nieuwe route in gedachten. Dat dat geen goed idee was, ontdekte ik natuurlijk pas later.
Meten is weten, is een wijsheid waarmee iedereen wel eens om zijn oren is geslagen. Hetzelfde geldt voor je eigen vooruitgang. Als je geen nulpunt hebt, kun je ook minder trots zijn op wat je hebt bereikt. Daarom reisde vandaag voor het eerst de Trip Tracker sports Mate mee. Met onvolkomenheden uiteraard, want ik was wel vergeten hem op tijd aan te zetten. De eerste meting is dan ook een onvolledige. Maar goed, er is een meting. En daar valt een hoop aan te verbeteren.
Als ik heel eerlijk ben, was het dan ook nogal een slijtageslag. De eerste loopjes gingen nog wel, maar vanaf halverwege werdt het echt afzien. Ik voelde mijn benen meer dan ooit en mijn energie was op een absoluut dieptepunt naar mijn gevoel. Zeker toen ik mijn onverharde paadje insloeg. Het was ongelijk, te smal en met veel laag overhangende takken. Eigenlijk dus veel moeilijker te lopen dan ik had gedacht. En toen de laatste run afliep, was ik dus opgelucht om alles wel gedaan te hebben, maar ook helemaal op.
Later op de dag veranderde mijn gevoel nogal. De vermoeidheid nam af en ik kreeg steeds minder last van mijn benen. Het begint dus al wat beter te voelen. Zou ik dag drie dan toch ook echt kunnen gaan volbrengen overmorgen? We zullen het zien.