FollowDag twee kreeg me er bijna onder. Nou ja, zo leek het wel. Maar het bleek achteraf allemaal erg mee te vallen. Het zwaarste waren de eerste dertien minuten hardlopen. Als je dan in het schema kijkt, dan zie je dat ik ook acht minuten had moeten lopen. Het was allemaal per ongeluk. Ik was druk aan lopen en had voor mezelf een doel gesteld waarvan ik dacht dat daar het einde van de eerste acht minuten was. En toen ik daar liep hoorde ik inderdaad ‘congratulations’. Maar daarna verstond ik ‘keep going’. Of het nou de wind was, een passerende auto of de afleiding van een andere loper aan de andere kant van de weg, maar ik ging door. Ik hield me vast aan het ‘keep going’ en liep de dijk op. Bovenaan de dijk had ik het helemaal gehad. Het einde moest nu wel in zicht zijn. En jawel, na 200 meter kwam de stem weer en die zei ‘Ok, you can do it, just another eight minute run’. Ik was het even kwijt. Lachend nam ik even een korte pauze. Ik heb misschien 150 meter gelopen voordat ik vol overtuiging aan mijn tweede ‘acht’ minuten begon. Het is dus een run van 13 minuten geworden en een van 6. Meer dan het schema vraagt, maar het is allemaal gelukt. Ik ben tevreden. Dat belooft wat voor Berlijn.