Week 7 Dag 3 – 22 november 2008

Follow

Ik ben niet serieus genoeg. Daar moet het hem in zitten. Dat, of ik ben te druk. Ik weet het eigenlijk niet. In ieder geval komt het er op neer dat ik steeds te laat ga lopen. Op zich is laat lopen natuurlijk geen probleem. Tenminste, dat denk ik. Het is nu wel koud en donker, maar dat is het om half acht ook al. Half elf hoeft dan geen probleem te zijn. Maar slaap wel. Ik moet er elke ochtend weer vroeg uit en ik slaap dan misschien ook wel te weinig. Te weinig om te sporten tenminste. In de bladen wordt aangeraden om meer te gaan slapen als je gaat hardlopen. Zoveel tijd eerder voor elke gelopen kilometer in de week. Maar daar kom ik niet aan. Ben ik dan eigenlijk wel uit het juiste loophout gesneden? Is de trage vooruitgang dan gewoon te wijten aan gebrek aan energie? Herstelt mijn spierpijn zich niet snel genoeg omdat ik eigenlijk meer zou moeten rusten? Het zijn allemaal vragen die tijdens het lopen door mijn hoofd rollen. Als je vijfentwintig minuten aan het lopen bent heb je daar immers alle tijd voor. En elke keer hou ik mezelf voor dat het niet zo is. Het kan niet zo zijn dat het lopen alleen maar afhangt van het slapen. Vast niet. Maar het is wel zwaar en als ik anderen tegenkom dan lijken die het zoveel makkelijker te doen. Overigens is dat ook een voordeel van lopen om half elf ’s avonds. Er is geen andere malloot die het in zijn hoofd haalt dan nog te gaan hardlopen. Er is dus ook niemand waarmee je je negatief zou kunnen meten.
Maar terug op de bank bekruipt mij altijd een ander gevoel. Een gevoel van euforie. Een gevoel dat ik het weer gedaan heb en dat deze run weer verder was dan de vorige. En sneller. En dat ik nog over had aan het einde. Geweldig. Ik hou intussen van het lopen. Zelfs al vordert mijn schema niet zo snel als ik zelf zou willen, ik kan altijd nog teruglezen. En als ik teruglees naar mijn eerste post:

De eerste loopjes gingen nog wel, maar vanaf halverwege werdt het echt afzien. Ik voelde mijn benen meer dan ooit en mijn energie was op een absoluut dieptepunt naar mijn gevoel.

Dan voelt vanavond gewoon goed. Dan ben ik nu een aantal weken onderweg en ik loop vier kilometer onafgebroken en op mijn eigen tempo. Toen zwoegde ik op 90 seconden, nu versnel ik nog wat op de laatste minuut. En dan ben ik stiekem toch weer trots op mezelf en ben ik serieuzer bezig dan ik ooit gedacht had.