FollowVandaag moest het er van komen. Het is dag 1 van week 1. De podcasts staan op de N95 en het enige dat me nu nog tegenhoudt is een sportieve broek. In spijkerbroek lopen lijkt me niks en veel sportievers met lange pijpen had ik niet liggen. Dus op naar de winkels. Nou ben ik normaal gesproken nogal van de gadgets. Ik hou wel van nieuwe dingen en bij nieuwe sporten ga ik dan ook al snel op zoek naar mooie materialen. Maar deze keer niet. Waarom niet? Ik heb eigenlijk geen idee. Of ja, eigenlijk toch wel. Ik wil nog geen echte strakke loopbroek kopen, omdat ik nog maar net begin. Als je er zo uitziet, dan moet er ook wel wat inzitten is mijn gevoel dan. Ook al waren die broeken juist nu weer in de aanbieding. En mijn Nike Air Max 90’s kunnen ook nog wel even als loopschoenen fungeren. Eerst maar eens wat conditie en een soort looproutine aanleren voor ik nieuwe loopschoenen ga kopen. Dan heb je pas wat aan die serieuze metingen is mijn gedachte.
De nieuwe budget broek van de Scapino ligt klaar om te gaan. Een budget trainingsbroek, dat dan weer wel, want ik wil natuurlijk wel zo’n flashy broek als ik ook wat vaart heb. En ambitieus als ik ben, ga ik er van uit dat dat niet zo lang gaat duren. Maar goed, ik ben een meester in uitstellen en de broek heeft dan ook een paar uur klaargelegen voor ik de stoute schoenen aangetrokken heb en de deur uit ben gegaan.
En toen de openbaring. Ik wandel wel graag, maar ik had niet gedacht dat dit zo lekker zou voelen. Nou ja, lekker is relatief, want ik voel dat ik weinig conditie heb. Ik hou mezelf voor dat dat geen probleem is, want dat is nou juist wat ik op moet gaan bouwen. Maar naar mate de tijd vordert vallen de 60 seconden hardlopen mij steeds harder tegen. Tot het moment dat de laatste run wordt afgesloten. Opeens valt er een last van mijn schouders. Ik heb het gehaald. Ik kan het niet laten om even mijn handen in de lucht te steken en mijn overwinning te vieren. Het is zo ver. Ik ben nu een hardloper.