FollowStroef. Het enige woord dat het begin van mijn run vandaag kon beschrijven. Het begin voelde alsof mijn benen houten stokken waren. Stijf en niet echt lekker bewegend. Lopen ging wel, maar niet zo lekker. Alsof mijn knieen eens flink gesmeerd moesten worden. Doorzetten dan maar. Gewoon doorzetten. Ik was vandaag vol goede moed vertrokken. Zwaarder dan in de sneeuw zou het toch niet kunnen worden. Maar ik had het verkeerd. Misschien dat de sneeuw en de wind genoeg afleiding boden van mijn andere gevoelens. Misschien ook dat de tweede dag van een trainingsweek gewoon de zwaarste is. Dat is me al eerder overkomen.
Kapot. Dat was het enige woord dat het einde van mijn run vandaag kon beschrijven. Het ging beter tijdens het lopen. Gewoon steeds een stukje beter. Tot ik op driekwart gewoon op bewegingsroutine liep. Ik kwam er achter toen ik naar beneden ging. Een paar meter naar beneden verstoorde mijn ritme behoorlijk en ik merkte dat ik terug moest naar mijn ritme om de afstand vol te maken. Dat is me ook gelukt, maar het was zwaar. Toen de 28 minuten om waren was ik blij om een finishlijn te kiezen en op te houden met lopen. Nu twee dagen rust. Daar zie ik nu even naar uit. En vrijdag? Vrijdag zie ik er weer naar uit om te lopen. Vast.
hee Arne,
ben je er mee gestopt??
Of heb je je blog niet bijgewerkt de laatset tijd?
groeten,
Jack
Niet bijgewerkt de laatste tijd, maar ook niet veel meer gelopen. Tijd voor een nieuwe post…