Week 1 Dag 3 – 21 september 2008

Ik heb het gehaald. Wat een opluchting. Na een nacht waarin ik opvallend vroeg wakker was, had ik niet het idee dat ik veel zou presteren vandaag. En toen we na de dienst ook pas om kwart voor twee aan de lunch zaten, voelde ik me zo gammel, dat het lopen me sowieso niet zo erg meer trok. Nou ja, dat, of het feit dat het een prachtige zondagmiddag is. Zo’n middag waarop je weet dat je op je rondje veel lopers en fietsers tegen gaat komen. Een middag waarop je je er nog meer van bewust bent dat je net begonnen bent en dat je snelheden nog niet echt indrukwekkend zijn.

Maar Petra van den Tol liep vandaag de 16 kilometer van de damloop. En steeds meer andere mensen zijn op de hoogte van het feit dat ik ook begonnen ben met lopen. Dat geeft toch een soort druk. Daarbij vind ik het ook steeds leuker worden. Ik denk wel dat ik het zo kan noemen. Ik zie nog niet dat ik echt vooruit ga, maar ik heb wel het idee dat ik het leuk ga vinden. En dat is het belangrijkste.
Dus gingen de schoenen aan en toog ik naar buiten. Het warmlopen ging prima. Ik voelde eigenlijk helemaal niets. Maar aan het einde van mijn eerste run, begon ik wat steken in mijn buik te voelen. Op dat moment stopte mijn enthousiasme. Doemscenario’s doken op, waarbij ik een half uur in de berm moest gaan liggen om bij te komen halverwege mijn rondje. Bij de tweede run kwam het gevoel weer terug, maar bij de derde leek het verdwenen. En hoewel mijn energieniveau daalde, steeg mijn vertrouwen dat ik het rondje af kon maken. Ik zal eerlijk toegeven dat het niet echt fantastisch voelde, maar ik heb het wel afgemaakt. En gemiddeld niet eens veel slechter dan gisteren. tenminste, dat vertelt TTSM me. Dat geeft moed. Want Week 1 is voorbij.

Jawel, week 1 zit er op. De derde dag van de drie dagen per week een half uur, is met succes volbracht. Ik voel me alsof ik mensen wil bellen om de euforie te delen, maar ik doe het niet. Ik bel Petra. Ik hoor hoe zij de Damloop heeft volbracht in 1:51. Fantastisch. Er gaat een hoop geld naar het KWF, want daarvoor heeft zij zich laten sponsoren. En aan de telefoon besluiten we dat we volgend jaar allebei de damloop gaan lopen. En dat we sneller zullen zijn dan 1:51. Er ligt een doel. Naast de halve marathon waar Petra me ook al voor uitgedaagd heeft. Het worden zware tijden. Maar het wordt wel leuk. Dat gevoel heb ik wel.