Running along…

Goedemorgen. Het is lang stil geweest hier. Te lang. Meer dan twee jaar geleden schreef ik hier mijn laatste blogpost over hardlopen. Het schema op de site wordt nog steeds goed bezocht, dus dat is leuk, maar ik kwam eigenlijk de deur niet meer uit om hard te lopen. Maar dat verandert vanaf nu.

In 2010 had ik me voorgenomen om de Dam tot Dam loop te gaan lopen. Een mooie tocht van 16 kilometer. Ik was op dreef. 5Km ging prima in een ruim half uur, dus voor 16 hoefde ik alleen nog maar mijn uithoudingsvermogen uit te bouwen. En daar was ik mee bezig. Toen sloegen mijn longen toe. Ik ben een redelijk zware hooikoorts patiënt en heb ook wat andere problemen met mijn luchtwegen. Dat was ook de reden waarom mijn huisarts me had aangeraden om te gaan hardlopen. Een prima excuus om er mee te beginnen dus. En ik begon het leuk te vinden. Maar op die dag ergens in mei 2010 sloeg alles dicht. Binnen een kilometer lopen kreeg ik het enorm benauwd en moest ik wel heel rustig wandelen naar huis. Ik heb mijn startnummer nog op marktplaats gezet, maar niemand wilde het hebben. Het heeft nog een tijd op mijn bureau gelegen als herinnering aan een ambitie die nooit werkelijkheid werd.

Dat heeft mij een behoorlijke knauw gegeven. Ik heb sinds die tijd 7 keer hard gelopen in ruim twee jaar. En nog een paar keer de racefiets gepakt. Het was gewoon moeilijk om het op te brengen en het voelde alsof het elk moment weer kon stoppen. Afgelopen maandag heb ik de knoop doorgehakt en mezelf naar buiten gestuurd. De zomervakantie is hier voorbij, dus het werkritme begint weer. En dan is het goed om direct het sporten in je ritme op te nemen. Vandaar dat ik maandag mijn eerste rondje weer heb gelopen. 3 kilometer in 25 minuten. Niet geweldig, zeker niet constant. Ik was kapot toen ik thuiskwam. Maar de kilometers staan er weer. En ik ga mijn schema weer oppakken. Dan moet ik snel weer op 5 km kunnen zitten en dan er voorbij. Want verder en sneller moet ook ik toch kunnen.

Succes met lopen. Ik ga naar buiten. Mijn rondje wacht.

Vanochtend ben ik met enthousiasme gaan lopen. En ik heb besloten een andere afslag te nemen dan ik anders doe. Toen ik net begonnen was met lopen, heb ik mezelf bedacht dat het toch wel heel mooi zou zijn als ik richting Kattendijke zou kunnen lopen, halverwege de dijk op zou kunnen gaan en dan terug kon keren. Het leek een onbereikbaar doel. Vandaag heb ik besloten dat ik het zou proberen. En ik heb het gehaald met de wind tegen. En niet alleen dat, ook het teruglopen ging heerlijk. Dus ik ben vanochtend heel tevreden met mezelf.

Nee, ik ben niet gestopt hoor. Ik heb de afgelopen weken heerlijk gelopen en ben best tevreden met het resultaat. En sterker nog, ik heb besloten dat ik er toch echt een schepje bovenop moet doen. Daarom heb ik me ingeschreven voor de Dam tot Damloop op 19 september in Amsterdam. Jawel, 16 kilometer hardlopen in september. Aangezien ik nu zo rond de 4,3 zit, betekent dat wel dat ik er nog hard aan moet gaan trekken. Aan de andere kant is dat ook wel een prachtige stok achter de deur.

Volgens hoeveelnachtjesslapen.nl heb ik vandaag nog 159 nachtjes voor de zenuwen echt toe gaan slaan. Maar dat gaat vast goedkomen. Eerst mijn huidige trainingsschema afwerken en dan op zoek naar een nieuwe om straks in september goed aan die 16 kilometer te gaan komen. Als ik er nu aan denk dat dat gewoon van mijn huis bijna naar Middelburg is, dan zinkt de moed mij nog een beetje in de hardloopschoenen, maar als ik er aan denk dat ik straks met nog 34.999 lopers aan de start verschijn, dan zou het toch een haalbaar evenement moeten zijn. Ook voor mij.

Goed, nu naar bed. Morgen moet er weer getraind worden…

Maar ik dus wel. En nogal hard ook. Eigenlijk is het gigantisch frustrerend. Ben je net weer lekker op gang, overkomt je zoiets. En dan kun je dus met goed fatsoen geen stap verzetten. Daar heb ik dus flink de balen van.

Waarvan dan eigenlijk? Ik heb afgelopen zondag mijn kleine teen flink gekneusd. Hoe gaat zoiets. Je bent met dingen bezig en wilt gewoon even om een deur heen lopen. Maar het gat is net te klein en je been houdt een iets te wijde lijn aan. En daar vind je voet wat op zijn pad. In mijn geval een steun van een trap. Zo’n solide blok hout dat al meer dan dertig jaar in ons huis vastzit en ook door mijn voet niet tot verplaatsen gedwongen kon worden. Dus was het mijn teen die mee moest geven. De rest van de zondag heb ik geprobeerd zo gewoon mogelijk alles te doen dat ik wilde. Maar comfortabel was anders en mijn teen had intussen ook de huiskleur van de gemiddelde accountant gekregen. Donkerblauw. Het effect is in ieder geval dat ik het hardlopen nog maar even moet laten zitten. Maar ter compensatie heb ik al wel een rondje van 30 kilometer gefietst deze week. Want nu ik weer in beweging ben moet ik het wel een beetje volhouden.

Elke keer als loop nadat ik een tijd niet gelopen heb, dan vraag ik me af waarom ik gestopt ben. Vandaag was zo’n dag. Woensdag ook trouwens. Heerlijk. Het is gewoon een goed begin van de dag. Zeker deze dagen als je om zeven uur naar buiten gaat en met de nog koude vroege ochtendlucht in je longen de zon op ziet komen.

Zonsopgang

Woensdag liep lekker. Beter dan maandag en hoewel ik redelijk kapot thuis kwam, was ik wel heel tevreden. Vandaag voelde het beter, maar was de afstand minder. Waar hecht je aan. 16 seconden minder snel per kilometer en minder gelopen. Maar volgens de Runkeeper stats wel meer energie verbruikt. Interessant. Ik ga niet tillen aan 16 seconden of de 100 meter die het uitmaakt. Ik ga gewoon van het weekend genieten.

Zo voelde het wel in ieder geval. Na maanden slechts af en toe een rondje te hebben gedaan ben ik vandaag voor het eerst weer naar buiten gegaan met zin in het lopen. Er is een hoop veranderd in het jaar sinds mijn laatste post. Zo ben ik in de zomer van 2009 fulltime aan de gang gegaan met mijn bedrijf Relationists. Dat kost veel meer tijd dan dat ik van te voren had ingeschat, dus is er minder van het lopen gekomen. Er was ook geen stok achter de deur om te trainen, dus dat hielp ook niet. Hoewel ik weinig op de bank heb gezeten, ben ik dus redelijk teruggevallen in mijn kunnen.

Maar vandaag scheen de zon. Vandaag lachte de natuur me toe van achter het raam. Na maanden gladheid, kou en regen, leek het vandaag wel echt lente. En ik voelde dat het moest gebeuren. Ik moest naar buiten. Ik ben in mijn kast gaan graven naar mijn kleren en ben op pad gegaan. Eerlijk gezegd gewoon een heerlijk begin van de week. Ik ben ook niet vrijblijvend een rondje gaan doen, maar heb het trainingsschema weer opgepakt. Wel bij week drie, maar ik wilde ook iets dat ik lekker uit kon lopen. En dat is gelukt. De afstand was abominabel, de snelheid was er niet, maar ik heb het uitgelopen en ik voel mijn benen weer terwijl ik hier zit te tikken. En dat was nodig. Soms moet je gewoon even een schop hebben. Van jezelf dan wel, want als een ander de schop geeft, dan luister je er niet naar. Maar als je zelf schopt, dan kom je overeind. Dat heb ik nu in ieder geval gedaan.

Ik ga nu niet meteen weer keihard beloven dat ik weer keurig drie dagen in de week ga lopen en schrijven. Ik weet dat dat er vorig jaar niet van kwam en ik weet waarom. Maar het is wel mijn streven.

Ik geef het direct toe, het heeft te lang geduurd. En dan heb ik het niet alleen over het updaten van mijn blog. Ook het lopen zelf heeft te lang stil gelegen. Om allerlei redenen heb ik sinds de laatste blogpost van 25 november nog maar 3 keer gelopen. En zo zag ik mijzelf in december en januari langzaam conditie verliezen. Elke keer als ik mijn hardloop kleding tegenkwam had ik een excuus. Er waren nog dingen te doen, of er waren afspraken gemaakt die er voor zorgden dat ik vooral op dat moment niet kon gaan lopen. Allerlei onzin dus. En dat na die “ik ben hardcore” post over lopen in de sneeuw. Ik ben dus helemaal niet zo hardcore. En naarmate je langer wacht, voel je jezelf langzaam wegzakken in de vrees je schema niet meer te kunnen halen en dus te verliezen van jezelf. En het gevoel om te verliezen, dat stel je van nature liever uit. En uit. En uit.

Vandaag was de derde keer sinds 25 november. En om eerlijk te zijn, het was verschrikkelijk. Tenminste, als ik het afzette tegen de laatste echt trainingsrun die ik heb gedaan. Toen was ik moe, maar had ik gepresteerd. Vandaag lukte het gewoon niet. Natuurlijk kan ik het steken op slaap tekort, op drukte, op van alles en nog wat. Maar de essentie is dat ik gewoon niet meer heb getraind. Ik heb nog twee keer gelopen tussen 25 november en vandaag. Een korte opleving op 28 december en 4 januari. En die twee keer ging het niet eens zo slecht. Maar ook die zijn weer een maand terug. Vandaag lukte de 28 minuten onafgebroken echt niet. Minder was zelfs al zeker zo zwaar.

Is dat het dan? Ben ik nu hopeloos in mineur? Niet helemaal. Ten eerste zag ik dat een vriend in een comment al vroeg of ik nog wel aan het lopen ben. Dus mijn blog werkt. Dat is positief. Daarnaast heb ik met een vriendin afgesproken dat we dit jaar nog twee echte wedstrijden gaan lopen. En dat is dwingend. Dit jaar lopen we de Dam tot Dam loop en een halve marathon. En in 2010 moet er een echte marathon gaan komen. Het moet dus over zijn met de excuses. Terug naar het gevoel van de echte hardcore loper. En dat is iets wat ik vandaag wel ervaar. Het herstel gaat nog steeds snel en ik heb nergens last van. Dus moet het kunnen. Ik moet het alleen weer vaker gaan doen. En vaker gaan posten. Dus het gaat gebeuren. Echt. Drie keer in de week.

Hieronder even de rondjes die ik de laatste drie keren heb gedaan. Gewoon als referentie en als nulpunt om weer op verder te bouwen.

Stroef. Het enige woord dat het begin van mijn run vandaag kon beschrijven. Het begin voelde alsof mijn benen houten stokken waren. Stijf en niet echt lekker bewegend. Lopen ging wel, maar niet zo lekker. Alsof mijn knieen eens flink gesmeerd moesten worden. Doorzetten dan maar. Gewoon doorzetten. Ik was vandaag vol goede moed vertrokken. Zwaarder dan in de sneeuw zou het toch niet kunnen worden. Maar ik had het verkeerd. Misschien dat de sneeuw en de wind genoeg afleiding boden van mijn andere gevoelens. Misschien ook dat de tweede dag van een trainingsweek gewoon de zwaarste is. Dat is me al eerder overkomen.

Kapot. Dat was het enige woord dat het einde van mijn run vandaag kon beschrijven. Het ging beter tijdens het lopen. Gewoon steeds een stukje beter. Tot ik op driekwart gewoon op bewegingsroutine liep. Ik kwam er achter toen ik naar beneden ging. Een paar meter naar beneden verstoorde mijn ritme behoorlijk en ik merkte dat ik terug moest naar mijn ritme om de afstand vol te maken. Dat is me ook gelukt, maar het was zwaar. Toen de 28 minuten om waren was ik blij om een finishlijn te kiezen en op te houden met lopen. Nu twee dagen rust. Daar zie ik nu even naar uit. En vrijdag? Vrijdag zie ik er weer naar uit om te lopen. Vast.

Hardcore. Zo voel ik me vandaag. Een hardcore hardloper. Vanwege mijn ongelofelijke prestaties? Nee. Vanwege mijn geweldige conditie? Nee, ook niet. Simpelweg omdat ik vandaag besloten heb om toch te gaan lopen ondanks het feit dat het sneeuwde met -1 graad buiten. En een wind met waarschijnlijk rond kracht zeven recht in mijn gezicht. Vreemd genoeg bleef hij dat ook, ondanks dat ik de bochten nam.

Week 8 is niet ingewikkeld. Het is gewoon langer en zwaarder. 28 minuten zijn er maar 3 meer dan in week zeven, maar als je ze tegen de sneeuw en de wind in moet lopen, dan lijken het er een stuk meer. En soms vraag je je af waarom je het doet. Vooral als iemand vanuit een warme camper je iets dergelijks toeroept terwijl jij kleine stukken sneeuw van je haar af ziet schuiven als je een bocht neemt. Gelukkig heb ik gisteren bij Decathlon nieuwe kleding gekocht, want anders had ik het nooit gehaald. Nou was ik tenminste nog redelijk warm toen ik aankwam. Ook al was ik behoorlijk nat. Maar ik voelde me vooral een hardcore loper. Ik was immers de enige die ik vandaag heb zien hardlopen. En dat voelde goed.

This is what it looked like at the end of the run when the wind and snow slowed.

P.S. Gezien de zware grijze wolken en de sneeuw heb ik TTSM vandaag niet eens geprobeerd. Sorry.

Ik ben niet serieus genoeg. Daar moet het hem in zitten. Dat, of ik ben te druk. Ik weet het eigenlijk niet. In ieder geval komt het er op neer dat ik steeds te laat ga lopen. Op zich is laat lopen natuurlijk geen probleem. Tenminste, dat denk ik. Het is nu wel koud en donker, maar dat is het om half acht ook al. Half elf hoeft dan geen probleem te zijn. Maar slaap wel. Ik moet er elke ochtend weer vroeg uit en ik slaap dan misschien ook wel te weinig. Te weinig om te sporten tenminste. In de bladen wordt aangeraden om meer te gaan slapen als je gaat hardlopen. Zoveel tijd eerder voor elke gelopen kilometer in de week. Maar daar kom ik niet aan. Ben ik dan eigenlijk wel uit het juiste loophout gesneden? Is de trage vooruitgang dan gewoon te wijten aan gebrek aan energie? Herstelt mijn spierpijn zich niet snel genoeg omdat ik eigenlijk meer zou moeten rusten? Het zijn allemaal vragen die tijdens het lopen door mijn hoofd rollen. Als je vijfentwintig minuten aan het lopen bent heb je daar immers alle tijd voor. En elke keer hou ik mezelf voor dat het niet zo is. Het kan niet zo zijn dat het lopen alleen maar afhangt van het slapen. Vast niet. Maar het is wel zwaar en als ik anderen tegenkom dan lijken die het zoveel makkelijker te doen. Overigens is dat ook een voordeel van lopen om half elf ‘s avonds. Er is geen andere malloot die het in zijn hoofd haalt dan nog te gaan hardlopen. Er is dus ook niemand waarmee je je negatief zou kunnen meten.
Maar terug op de bank bekruipt mij altijd een ander gevoel. Een gevoel van euforie. Een gevoel dat ik het weer gedaan heb en dat deze run weer verder was dan de vorige. En sneller. En dat ik nog over had aan het einde. Geweldig. Ik hou intussen van het lopen. Zelfs al vordert mijn schema niet zo snel als ik zelf zou willen, ik kan altijd nog teruglezen. En als ik teruglees naar mijn eerste post:

De eerste loopjes gingen nog wel, maar vanaf halverwege werdt het echt afzien. Ik voelde mijn benen meer dan ooit en mijn energie was op een absoluut dieptepunt naar mijn gevoel.

Dan voelt vanavond gewoon goed. Dan ben ik nu een aantal weken onderweg en ik loop vier kilometer onafgebroken en op mijn eigen tempo. Toen zwoegde ik op 90 seconden, nu versnel ik nog wat op de laatste minuut. En dan ben ik stiekem toch weer trots op mezelf en ben ik serieuzer bezig dan ik ooit gedacht had.